W polskiej tradycji wigilia ma szczególny charakter. Od wieków była też wdzięcznym tematem utworów naszych poetów. Łacińska nazwa vigiliae oznaczająca zwyczaj nocnych czuwań, czy też straży nocnych, przejęta została przez kościół katolicki na oznaczenie wieczoru poprzedzającego ważne święto kościelne, zwłaszcza Boże Narodzenie.
W Polsce wigilią, albo wilią, nazywa się także wieczerzę spożywaną w przeddzień Bożego Narodzenia. Z nastrojem wigilijnym – czuwania przed narodzinami Zbawiciela – wiążą się specyficzne obyczaje: wypatrywanie pierwszej gwiazdki na niebie, dzielenie się opłatkiem podczas składania sobie życzeń świątecznych przy choince.
Jest w moim kraju zwyczaj, że w dzień wigilijny,
Przy wzejściu pierwszej gwiazdy wieczornej na niebie,
Ludzie gniazda wspólnego łamią chleb biblijny
Najtkliwsze przekazując uczucia w tym chlebie.C.K. Norwid, “Opłatek”
Na nadchodzący czas Świąt Bożego Narodzenia życzę Wam zdrowia, spokoju, radości bycia z bliskimi, odpoczynku od codzienności, a w Nowym Roku wszelkiej pomyślności, spełnienia marzeń, realizacji zamierzonych planów .Tym wszystkim, którzy zdają egzaminy zawodowe i przystąpią niebawem do matur SUKCESU !
Nie zapominajcie, że książka w połączeniu z kubkiem aromatycznej gorącej herbaty to świetny sposób na relaks, korzystajcie z takich chwil nie tylko w świątecznym czasie.
źródło:https://culture.pl/pl/artykul/wigilia-w-polskiej-poezji
Opracowała : Jolanta Stoszek