W polskiej tradycji wigilia ma szczególny charakter. Od wieków była też wdzięcznym tematem utworów naszych poetów. Łacińska nazwa vigiliae oznaczająca zwyczaj nocnych czuwań, czy też straży nocnych, przejęta została przez kościół katolicki na oznaczenie wieczoru poprzedzającego ważne święto kościelne, zwłaszcza Boże Narodzenie.
W Polsce wigilią, albo wilią, nazywa się także wieczerzę spożywaną w przeddzień Bożego Narodzenia. Z nastrojem wigilijnym – czuwania przed narodzinami Zbawiciela – wiążą się specyficzne obyczaje: wypatrywanie pierwszej gwiazdki na niebie, dzielenie się opłatkiem podczas składania sobie życzeń świątecznych przy choince.
Wigilia
zastawiony stół
tradycyjnymi daniami
blask choinki
pienia kolęd
zwiastujących
pokój i radość
nastrój święta
i opłatek w dłoni
który przypomina
iż Bóg dzieli się
sobą z człowiekiem
jak zwykłym chlebem
Bóg się rodzi…
w sercu
przy stole
w świecie
to jest radosna
Boża Wigilia
[Ks. Piotr A. Faliński, „Wigilia”]
Na nadchodzący czas Świąt Bożego Narodzenia życzę Wam zdrowia, spokoju, radości bycia z bliskimi, odpoczynku od codzienności, a w Nowym Roku wszelkiej pomyślności, spełnienia marzeń, realizacji zamierzonych planów i szybkiego powrotu do normalności. Tym wszystkim, którzy zdają egzaminy zawodowe i maturę SUKCESU !
Trzymajcie się zdrowo i nie zapominajcie, że książka w połączeniu z kubkiem aromatycznej gorącej herbaty to świetny sposób na relaks, korzystajcie z takich chwil nie tylko w świątecznym czasie.
źródło: https://culture.pl/pl/artykul/wigilia-w-polskiej-poezji
opracowała : Jolanta Stoszek